Dallas AirPort

Zo de dag dat we terug komen naar Nederland. Vanmorgen, na een goed ontbijt, moesten we rond 9 uur verzamelen om het voeren van de longhorn cows mee te maken. In colonne de berg af naar de wei waar deze vreemde koeien stonden te grazen. Longhorn cows hebben hun naam te danken aan, hoe kan het ook anders, de lange hoorns. De kampioen was een koe met hoorns met een spanwijdte van 1,5 meter. We mochten ze zelf voeren. Weer een rijke ervaring erbij. Zijn eigenlijk gewoon koeien maar dan met hele lange hoorns. De oudste koe was 25 jaar, de jongste was een jaar of 5. Na het voeren gingen we de koffers pakken en op weg naar Dallas AirPort. Onderweg zijn we nog even gestopt bij een plaatsje waar een rommelmarkt was. Na de laatste souvenirs gekocht te hebben gingen we op weg naar het vliegveld.

Dit was het dan. Na ruim drie weken zit de reis erop. Ongeveer 2000 Miles gereden te hebben. 6 staten aangedaan te hebben (Philadelphia, Florida, Tennessee, Alabama, Missisippi en Texas). 6 vluchten verder (en een hoop American Airlines bonuspunten voor frequent flyer ?) zit het er echt op.

Nou dat dachten we. In de lucht kregen we te horen dat er technische problemen waren met de weer radar. Betekend dat we terug moeten naar Dallas. Hebben wij weer. Ben benieuwd wat het gaat worden.

Het is nu kwart over 5. Ik geloof dat we om 6 uur weer gaan vertrekken. Vingers gekruist.

Voor alle foto's en andere verhalen moeten jullie maar een keertje langskomen.

Het was mij een genoegen om jullie op deze manier mee te laten genieten wat wij hebben meegemaakt. Wellicht tot een volgende keer.

Graham

De voorlaatste dag is aangebroken. Hier, op de ranch in the middel of nowhere, kom je echt tot rust. Je hoort niets, je ziet niets. Het ontbijt van spek en roerei wordt nu wel eentonig. Gelukkig hadden ze yoghurt, noten en verse aardbeien.

Om 10 uur moesten we ons beneden aan de berg melden bij de paarden. Twee echt uitziende cowboys (laarzen met sporen, cowboy hoed en natuurlijk een spijkerbroek, stonden beneden ons op te wachten.Na een algemeen introductie praatje werden de paarden aangewezen. Nadat iedereen zat ging het achter elkaar de bergen in.

Wat we gisteren onderweg zagen, en ook hier op de ranch, was een ja knikker. Ja knikkers worden gebruikt om vloeistoffen omhoog te pompen. Ik ken ze voor het oppompen van olie. Het zou toch niet,dat de nazaten van J.R. Ewing (uit de serie Dallas voor de jongeren onder ons), hier nog naar olie boren. Inderdaad, de ranch pompt zo'n twee vaten per dag op. Daarover moet er 40 % belasting worden betaald. Je zou maar een bronnetje hebben in je tuin!

Nadat de drie dames waren opgehaald van paardrijden, en iedereen weer schoon gespoeld was,gingen we het stadje Graham onderzoeken. Er zou een barrelrace zijn in de arena. Plaatselijke Cowboys zouden daar hun kunsten laten zien door op hun paard tussen tonnen door te rijden of iets dergelijks.Maar toen wij er kwamen was het er stil en verlaten. Ik denk dat het te heet was. Inmiddels was het kwik opgelopen tot 37 graden Celsius. Dan maar naar downtown Graham. Nou dat was niet veel. Op zich moet het toch moet het wel een aardige plaats zijn geweest vroeger. Op de kaart komen namelijk diverse wegen uit in Graham. Je ziet er echter niet veel van terugvan die belangrijke sleutel functie. Toen we over het dorpsplein liepen kwamen we twee jongens tegen die met hun auto bezig waren. Van hen begrepen dat er inderdaad normaliter op zaterdag een barrelrace was. Ze begrepen dan ook niet dat er nu niets was. Toen wij vroegen waar we het beste wat konden eten raaddeBlake, een van die jongens, ons aan om te gaan eten bij waterburger ( dat is wat de meesten van ons verstonden)bleek Whataburger te zijn. We moesten vragen naar Stacy, bleek de moeder van Blake te zijn. Zij zou ons wel een discount geven.

Toen wij bij Whataburger aankwamen en het verhaal van Blake verteldenvoelde Stacy zich helemaal bezwaard. Ze schrok en dacht dat er wat met haar zoon was gebeurd. Toen de filiaalmanager door had dat wij uit Nederland kwamen werd het pas echt feest. Hij kwam met tasjes, bekers, sleutelhangers en zonnebrillen met het Whataburger logo erop. Hij was helemaal in de wolken dat hij gasten uit Nederland in zijn restaurant had.Er werden de nodige foto's van ons genomen en op Facebook geplaatst. Of wij Whataburger zouden willen aanraden. Dat hebben we dus ook gedaan. Kijk maar eens op Facebook bij Rosanne of Leona. Wij hebben nog een foto gemaakt met Stacy en de manager voor de burgertent met alle gekregen reclameartikelen van Whataburger. Hilarisch.

Terug op de ranch doken we gelijk het zwembad in. Heerlijk koel. Daar raakten we aan de praat met 6 vrouwen uit Texas die elkaar kenden vanaf hun college tijd.Zij waren net zo nieuwsgierig naar onze achtergrond als wij naar die van de vrouwen. Vooral de manier van leven, school, wapens, en ga zo maar door. Grappig om te horen hoe men hier in Texas denkt en doet.

Nog even een afscheidsborrel om het einde van onze onvergetelijke vakantie af te sluiten.

Morgen nog even van de zon genieten en dan op naar Dallas AirPort.

De Wildcatter ranch

Wat ging de wekker vanmorgen vroeg zeg. Het lijkt wel een werkdag. Koffers waren al gepakt. We waren als eerste bij het ontbijt. Het was zo vroeg dat het ontbijt nog niet klaar was. Snel wat naar binnen gewerkt om om kwart over zes in de taxi naar het vliegveld te gaan. Het was eigenlijk een 6 persoons taxi, maar wij kregen er 7 in + koffers. Inchecken en op naar Dallas.

Een goed 1,5 uur vliegen kwamen we vanuit het regenachtige New Orleans in het snikhete Dallas aan. De koffers kwamen als eerste dus dat schoot lekker op. Met de bus naar de car rental om onze auto op te halen. Dallas is een best wel groot vliegveld. We waren zeker 20-30 minuten onder weg voordat we bij de car rental waren.

We mochten pas na 3 uur inchecken bij de ranch dus we hadden nog wat tijd over. Toch maar even een shoppingmall gepakt voor de laatste dingetjes voor thuis.

Na het shoppen nog een twee uur rijden richting de ranch. Onderweg veel simpele huisjes gezien. Op het moment we van de hoofdweg af gingen werden het steeds meer ranch achtige huizen. Zeg maar een groot wit hek met een toegangspoort, een beetje zo als vroeger bij Dallas ( de serie) was te zien. Grote stuken land waar alleen maar veeteelt op gehouden werd.

Rond 4 uur waren we bij de Wildcatter Ranch, net voor het plaatsje Graham. Over een lange oprijlaan kwamen op de ranch, die op een berg lag. Na inchecken gauw het zwembad in voor wat verkoeling. Een prachtig uitzicht over de heuvels rond de ranch.

In de avond eten op de ranch. Natuurlijk werden er ribs gegeten met geroosterde corn. Wat Texaanse biertjes geprobeerd. Het bleef bij proberen. Smakeloos en zonder schuim. Mar goed toch geprobeerd. Nee wat bier betreft kunnen die Amerikanen nog wel wat leren. Al moet ik wel zeggen dat ook hier Heineken op de kaart staat. Jammer dat de ober dacht dat het bier uit Oostenrijk kwam. We hebben hem toch maar goed duidelijk gemaakt dat Heineken toch echt ons bier is.

Morgen wordt er paard gereden door een driemaal dames. Ik hoop dat ze nog kunnen lopen na de rit, want het stadje Graham moet verkent worden.

Tot morgen.

Tour de New Orleans

Heerlijke bedden hadden ze in het hotel. We werden pas rond half negen wakker. Het ontbijt was prima. Vergelijkbaar met de twee andere ontbijtjes die we hadden gehad in Nashville en Memphis.

We besloten dit keer niet te gaan voor de hop on hop off bus maar voor de Streetcar. Dit zijn 4 lijnen met een soort trams, maar dan een kortere versie. De trajecten lopen vooral door downtown New Orleans. Ze worden elektrisch aangedreven en zien er erg oud uit. Voor 3 dollar mag je 24 uur reizen met deze streetcars. Voor ons hotel lag ook een stuk traject. We besloten daarom maar die tramte nemen. Het bleek de oudste nog in werking zijnde straat trolley, of tram hoe je hem ook mag noemen. "The St. Charles line"genaamd. Begon met gebruik in 1835 als de Carrollton Line van het N.O. & Carrollton Railroad, aangedreven door stoom, paarden/ ezel,voordat de elektrische aandrijving in 1893 zijn intrede deed. De route gaat voornamelijk over de St. Charles ave. Langs de route waren mooie oude huizen, koloniale huizen te zien. Echtvan die huizen die je verwacht in New Orleans.Huizen met een veranda aan de voorzijde met daar natuurlijk schommelstoelen op en een schommelbank. Echt prachtige huizen waar je zo in zou trekken. Kosten: om en nabij 1 miljoen dollar, met de huidige koers 8-9 ton. Het overwegen waard.

Het meest opmerkelijke van de streetcar is het eindpunt. Bij het eindpunt gebeurd het volgende. De bestuurder pakt zijn twee losse handels waarmee hij de streetcar bestuurd. De linker is voor het gas en de rechter voor de rem. Gas geven is eigenlijk meer stroomtoevoer. Hij loopt naar de voorkant en laat een touwtje vieren waardoor de arm vanachter een haakje op de spanningsleiding wordt geplaatst. Dan loopt hij naar de achterkant van de streetcar en trekt daar aan het touwtje wat daar hangt. De arm, die voor de de stroom toevoer zorgt, wordt naar beneden getrokken en achter een haakje geklemd. Hij stapt in en plaatst de twee handels. Zo is de achterkant opeens voorkant geworden. Nu komt het mooiste. De rugleuningen van de bankjes in de tram kun jegewoon naar achteren klappen zodat de zitbanken weer in de goede positie staan en je ook zo voorruit rijdt. Slim systeem!

We stapten bij Audubon Park en Zoo uit. Het park was erg mooi. Het stond vol met Audubon eiken.De eerste bomen waren rond 1884 gepland. Er wordt gezegd dat de eerste bomen in twee rijen zijn neergezet om zo een soort opgang te maken voor de Etienne de Bore's plantage. Een van de eerste plantages in New Orleans,Het park kun je wel een beetje vergelijken met het centraal park in New York. In het Audubonpark stikt het van de eekhoorntjes. Ook wordt het veel gebruikt door hardlopers. Verder was het apart te zien dat op sommige eiken een soort varen groeide. Het leek net of de eik kleren aan had.

Aan de andere kant van het park lag de zoo. Helaas was deze maar tot 5 uur open. We moesten om 2 uur bij de Mississippi rivier zijn want we hadden een cruise geboekt met de stoomboot. Dat werd dus te krap. Met de streetcar gingen we naar de haven, het eindpunt van de streetcar.

De Natchez lag al aan de kade. We moesten om 2 uur aan boord. Het schip wordt door middel van stoom aangedreven. Achter het schip hangt een enorm schoepen wiel die eigenlijk voor de voortstuwing zorgt. De tocht duurde zo twee uur. Onderweg werd er uitleg gegeven van de omgeving. Tegenwoordig komen er grote zeeschepen binnen die voor anker liggen te wachten totdat ze aan de beurt zijn. Verder viel op dat er enorm veel gebruik gemaakt werd van duwboten die grote platte duwbakken verplaatsten.

Na wat plaatselijke lekkernijen beproeft te hebben zijn we terug gegaan naar ons hotel. Morgen gaat om half zes de wekker want onze laatste stop komt er aan. Ons vliegtuig vertrekt rond 8 uur richting Dallas.

Tot morgen

New Orleans

Vanmorgen om 7 uur ging de wekker. We moesten immers naar New Orléans. Een goede 8 uur rijden. Van onze reisbureau mannetje hadden we het advies gekregen om via Natchez te rijden. Hier waren nog oude plantages te zien. Dus ging de reis eerst naar Natchez. Vanaf Jackson, een vrij grote plaats onder Memphis, volgden we de Natchez tracé Parkway. Een voetpad wat eeuwenlang door de indianen werd gebruikt. Naast wat historische stopplaatsen met wat tekst en uitleg over wat er zoal gebeurd was op die plaats, was er niet veel te zien. Bij een van de stops kwam een van onze reisgenoten nog oog in oog te staan met een plaatselijke spin. Bleek een banaan spin te zijn. Die moest je vooral niet boos maken.

In Natchez gingen we op zoek naar een plantage. We vonden er een. Een statisch heren huis, met wat kleine houten, barak achtige huisjes in de achtertuin. Het verhaal ging dat dit de eerste katoen plantage was uit deze buurt. De kleine huisjes boden per compartiment, onderdak aan een kleine 20 slaven. Verderop in Natchez moesten hoge meer plantages zijn. Die hebben we echter niet gevonden.

Onderweg naar New Orléans kwamen we in slecht weer. Weinig zicht. Amerikanen gaan met knipperlichten rijden of stilstaan langs de weg. Liever stoppen ze nog onder een brug om te wachten dat de bui over is. Het kan ook zijn dat de ruitenwissers stuk zijn.

Rond half zes stopten we voor ons hotel. Midden in downtown New Orleans. Een auto was niet echt handig om te hebben in New Orleans omdat a: je 35 dollar voor parkeren moest betalen en b: je overal voor parkeren moest betalen. Maar ook omdat we het zo hadden gepland, werd de auto terug gebracht naar het vliegveld van New Orleans.

Terug van het auto wegbrengen besloten we ergens iets te gaan eten. Vanuit het hotel liep je eigenlijk gelijk Bourbun Street op. Vergelijkbaar met Hollywood in Nashville en Beale street in Memphis. Allen hier in New Orleans leek het wel of je in de roze buurt loopt. Veel strip tentjes en andere duisteren kroegjes. Wel gezellig. Alleen jammer dat de straat was opengebroken.

We hebben gegeten bij een typisch New Orleans restaurant. Ik ging voor de Jambalaya, een plaatselijke lekkernij. Het bleek een soort paella te zijn. Gekleurd rijst met garnalen, stukjes vlees en verschillende groenten.Prima te doen. We hebben ook nog even kort voor Tessa gezongen. Het restaurant had een taartje met en kaarsje geregeld.

Na het eten weer terug naar ons hotel. Onderweg nog in een parkeergarage geweest. Bleek op de zesde laag van de garage een hal te zijn vol met amusement spelletjes. Je kon het O gek niet bedenken of het stond wel in die hal. Je kon tokens verdienen en die dan omruilen voor prijzen. Er zat zelfs een restaurant bij. Nog nooit zoiets gezien, en al dat geluid!

Morgen gaan we New Orleans ontdekken. In ieder geval met een oude radar boot over de Missisippi. We gaan het morgen weer zien.

Tour de Memphis

Vanmorgen konden we tot 9 uur ontbijten. Vele mede gasten van het hotel hadden de zelfde gedachten met als gevolg een lange rij voor het buffet. Het buffet was niet anders dan die van ons vorige hotel.

Na het ontbijt te voet naar het verkooppunt van de hop on hop af bus. Leek ons ook hier weer de beste manier om Memphis te leren kennen. Alleen hier in Memphis ging het toch anders. Er werd via de walki talki een busje opgeroepen die ons naar het verzamelpunt bracht van de tour. Bij het verzamelpunt mocht je binnen wachten. Het was een beetje smoezelige ruimte. Er stonden 10 stoelen in 2 rijen van vijf, in een bioscoopopstelling voor een tv waarop het nieuws aan stond.

De bus bracht ons rechtstreeks naar graceland omdat 4 medepassagiers hier naar toe wilden. Niks tour gewoon rechtstreeks. Graceland, wat een commerciële vertoning was dat zeg. Ik weet niet hoe en waar ik moet beginnen. Ten eerste rij je al op de Elvis Presley Boulevard. Steven, the driver, vertelde dat alles wat aan deze boulevard lag/ was eigendom is van the Presley famaly. Graceland zelf zag je niet, althans de villa. Nee daarvoor moest je parkeren op een enorme parkeerplaats vlak voor een soort ingang met een boog waarop stond "welkome to graceland". Wilde je echt in de buurt van je idool zijn dan kon je een kamer boeken in een van de hotels ( Hartbrake Hotel, hoe origineel!) of op de camping tegenover graceland een plekje zoeken. Tegen flinke betaling kon je een bezoekje brengen aan het landgoed en alles wat maar met Elvis te maken heeft. Wel konden we zijn privé vliegtuigen zien staan. Voor de rest was alles verborgen achter hekken of gebouwen.

Na de stop bij Graceland gingen we weer richting downtown. Steve, the driver, was een man van weinig woorden. Althans in het begin. Ik denk dat het te maken had met het feit dat hij niet door had dat we allemaal familie waren. Toen hij dat door had ging Steve los. Hij vertelde dat hij uit Detroit kwam en dat zijn baas hem 36000 dollar had geboden om in Memphis te gaan werken. Dat heeft hij dus gedaan. Hij vertelde dat Memphis een arme stad was. Waar geen tax voor wordt betaald wordt ook niet opgeknapt. Dat was te zien en te voelen aan de huizen en de wegen. De wegen waren niet al te best. Jonge mannen liepen op straat met hun broek op half zeven. Bij toeristische dingen zag je veel zwervers. Do you have the money than you get Your honny. Lot of money lot of honny. Als het sneeuwde in Memphis, en dat gebeurde niet vaak, werd de stad op slot gegooid. Kunnen ze niet aan, sneeuw. Lijkt Nederland wel zeiden wij nog.
De volgende stop was Sun studio's. Dit was de studio waar Elvis zijn eerste opname heeft gemaakt. Vroeger had huize Presley het niet zo breed. Elvis was de eerste van het gezin die een high school kon en heeft afgerond. Zijn diploma hangt in de studio. Er werd maanden gespaart om aan het geld te komen om Elvis zijn eerste opname te kunnen betalen. Toen hij eindelijk het geld had, ging hij naar naar Sun Studio. Op het moment dat hij naar binnen stapte, stapte Sam Phillips, de oprichter van Sun Studio, net naar buiten. Pech voor Elvis zou je zeggen. Maar Elvis had het geluk dat Marion Keisker, een soort secretaresse van Sam, ook wist hoe je de opname apparatuur werkte. En zo werd de eerste opname van Elvis een feit. Sam vond het genre wat Elvis zon maar niks. Het heeft uiteindelijk meer dan een jaar geduurd voordat Elvis een voet binnen de studio deur kreeg. Het was het eigenwijze karakter, of doorzettingsvermogen van Elvis wat de doorslag gaf. Na de volgende afwijzing, de twee begeleidingsspelers waren al naar buiten gelopen, pakte Elvis een gitaar en speelde that's all right. Een ster was geboren. Mede dankzij het in die tijd radioprogramma van de WHBQ waarin de presentator je als artiest kon maken of breken. Elvis werd die dag gemaakt. Het plaatje werd wel 30 keer gedraaid. De studio wordt nog steeds gebruikt. Ook BB King, Jerry Lee Lewis, en zelfs U2 hebben er opnamen gemaakt. Het drumstel wat U2 gebruikte met de opname hebben ze als dank laten staan.
Next stop, Bass Pro Shops, Outdoor World. Of zoals de boog boven de weg aan geeft: Welcome to sportsman's paradise. Nou inderdaad. Als je van vissen of jagen houdt is thuis the place to be. Visspullen, zoveel en uitgebreid heb ik het nog nooit gezien. Van dobbertje tot en met een complete visbootjes. Nou zeg maar boot. Voor een kleine 30000 dollar had je een bootje waar menig visser in Nederland een moord voor zou plegen. Leasen kon natuurlijk ook, voor 250 dollar per maand was de boot voor voor jou. We spraken met een visser. Hij vertelde dat er Amerikanen zijn die catfish vangen met blote handen. Catfish leggen eieren in ondiep water en maken kuilen om hun eieren in te legen. Vissers gaan naar deze plaatsen toe en steken hun handen in deze kuilen. Om hun eieren te verdedigen bijten de vissen van zich af en dus is de arm van de visser. Op dat moment trekken de vissers hun handen met de catfish uit het water en gooien de vis aan boord van hun boot.
Voor het jagen hebben ze ook alles. Van een kogeltje tot en met een complete gecamoufleerde slaapplaats in een tent met alles wat je nodig hebt om een paar dagen van huis te blijven.
Geweren, pistolen, kruisbogen, you name it they've got it. De verkoper vertelde dat hij zelf 7 geweren/ pistolen thuis had, geladen! Hij had nergens een vergunning voor. Ging vaak weekends er op uit om te jagen. Geen vergunning voor nodig! Hij gaf aan dat er zelfs mensen nu om je heen, lopen met een pistool, weliswaar onzichtbaar, op zak. Ongelofelijk! Het gebouw waar dit alles was gehuisvest was in de vorm van een piramide gebouwd. Je kon met een lift naar boven om zo de stad te kunnen overzien. We besloten vanavond terug te gaan en dat dan te gaan doen.
Omdat de piramide dicht bij ons hotel lag zijn we naar huis gelopen. Onderweg liepen we nog onder de brug over de Missisippi door. De brug had twee bogen en worden door de locale bevolking ook wel de borsten van Dolly Parton genoemd. Verderop was nog een gebouw waarin twee grote beelden stonden van Elvis en BB King. Na de nodige foto's naar het hotel. Het was bijna 5 uur US time, wat betekende dat Tessa in Nederland jarig zou zijn.
Na voor Tessa gezongen te hebben en ons opgeknapt te hebben zijn we terug gegaan naar de piramide. Je kon er namelijk ook eten hadden we gezien. Fish and chips werd het deze keer. Na het eten met de lift naar de top van de piramide om te genieten van het prachtige uitzicht over de stad met een aardige zonsondergang.

Op naar het hotel. Vroeg naar bed want morgen gaat de reis weer verder. New Orleans is de volgende stop. Het wordt een aardig stukje rijden morgen.

Memphis

Vanmorgen met de taxi naar het vliegveld om daar de huurauto op te halen. Dit keer kregen we een KIA mee. Valt onder de mini vans. Prima karretje. Terug naar het hotel om de koffers in te laden.

Er was een telefoon in de wc gevallen, dus moesten we even langs de Wallmart om rijst te kopen. Toch ook maar even een soort outlet centrum mee gepikt onder weg naa Memphis.

Memphis was een goed 3 uur rijden. Een lange weg zonder veel bekijks. Je kan net zo goed van Lyon naar Dion rijden, het was net zo boeiend. Veel groen langs de weg. Hier en daar wat akkerbouw, we dachten aardappelen.

Het hotel ligt vlak aan de Missisippi rivier. Mooie lokatie. Wij zelf sliepen op de 12 de verdieping. Het zwembad was op de 9 de. Net als ons opgevallen was in New York, was in dit hotel ook geen 13 de verdieping. Bijgelovig, hoezo?Gauw de koffers op de kamer en downtown verkennen.

Het viel op dat we in een hele andere stad terecht gekomen waren. Komt natuurlijk door de lokatie van het hotel. In de buurt van het hotel barste het van de parkeergarages. Klopt eigenlijk wel als downtown maar een paar blokken verder ligt.

Wat Hollywood blvwas voor Nashville, is Beale street voor Memphis. Veel barretjes en eettentjes met live muziek. Waar in Nashville de band als het ware bijna op straat speelden ( de drummer zat met zijn rug tegen de etalage) speelden in Memphis de bands achter in de zaal. De concepten waren wel gelijk. Je zat aan een tafel en dronk wat en at wat. Pulled pork en little t voor e burger moesten het vanavond doen. In debar waar wij naar binnen gingen speelde een band met de naam Patrick and the Swayzees. De zanger vertelde in zijn pauze, toen hij langs ons tafeltje kwam, dat hij 21 augustus naar Nederland zou komen om te dansen en te zingen.Hij wist alleen niet meer wat voor een festival het was en in welke stad het was. Heerlijkgegeten en genoten van de muziek.

De strip, Beale street, was niet zo groot als de strip van Nashville, maar wel even leuk. Hier in Memphis was het meer de blues wat de boventoon heeft, terwijl in Nashville de country de boventoon had.

Morgen maar eens kijken wat Memphis nog meer te bieden heeft. Vast iets van Presley denk ik.

Tour de Nashville

Jonny Cash, Elvis Presley en Dolly Parton om er maar een paar te noemen. Artiesten die allemaal wel iets met Nashville te maken hebben, of hebben gehad. Vanmorgen waren we rond 7 uur allemaal klaarwakker door het uur tijdsverschil, of was het toch door het doortrekken van de wc? Na het douchen, scheren en het nodige wc gebruik naar het ontbijt ( was included). Er was een heuse pancake machine en een wafelijzer, dus de nodige wafels en pancakes werden dan ook gemaakt. Goed gevuld gingen we naar downtown om kaartjes te kopen voor de hop on hop off bus. Voor extra dollars konden we ook kaarten kopen voor de Country music Hall of Fame, wat we dan ook deden.

The Country music Hall of Fame gaf een goed beeld van de succesverhalen van de eerder genoemde beroemdheden. Van de white cadilac van Elvis tot de blue suède shoes, het stond er allemaal, in the hall of Fame. Drie verdiepingen muziek historie van Nashville. Na vele indrukken rijker sprongen we op de bus. Wat ons handig leek, en wat we uiteindelijk ook hebben gedaan, is de eerste keer het gehele rondje te doen met de bus. Zo hoor je en zie je de highlights van de stad en weet je waar je in de volgende ronde de bus wilt verlaten om meer te zien van dat stukje.

Ik geloof dat de tour ongeveer 1,5 uur duurde. Na de eerste volle ronde was de eerste hop off stop Bicentennial Park & Farmers' Market. Zo alsin het foldertje staat " The 19 acre Bicentennial Park is a tribute to Tennessee's historie including a granite map of the state , a WWII Memorial and more".Klopt allemaal. Daar zijn die Amerikanen toch al zo goed in, herdenken, met beelden en monumenten. En inderdaad lag destaat, in graniet op de grond.The Nashville Farmers' market is een plaats waar lokale boeren hun waar kunnen verkopen. Hier konden we wat eten en drinken. Het deed mij een beetje denken aan de zwarte markt in Beverwijk. Maar eigenlijk ook weer niet. Het was een hal met diverse eettentjes en kleine winkeltjes. Na wat gegeten en gedronken te hebben, en gebruik gemaakt te hebben van de refill en nog eens de refill gingen we weer hop on. Misschien even uitleggen wat refill is. Je koopt eigenlijk een lege beker die je vervolgens zo vaak je maar wil kan bijvullen (refill) met frisdrank. En dat voor nog geen 2 dollar. Ik zie jullie denken, dus daarom zijn die Amerikanen zo ...! Zou zo maar kunnen. Wij vonden het een uitermate prettig systeem.

De volgende hop off stop voor onswas Marathon Village & Antique Archaellogy. Toen wij de eerste keer voorbij reden stond er een rij voor de deur te wachten. Nu was er niemand. Good timing zullen we maar zeggen. Aanrader! Kleine winkeltjes die leuke dingen verkochten. Antieke dingen, plaatselijke dingen en echte toeristische dingen.

En hop on weer op de bus. We kwamen er wel achter dat het wel degelijk uit maakte welke chauffeur, verteller er in de bus zaten. Soms was het 1persoon (chauffeuren verteller)en kon je nauwelijks verstaan wat, in dit geval hij,zei. Somswaren het twee verschillende personen en hoorden je echt gedetailleerde informatie.

We kwamen langs de straat waar de vele opname studio's waren gelegen. Bij de voordeur kon je aan de spandoeken zien of de betreffende studio een nummer 1 hadden gescoord. De volgende hop off was bij het Parthenon. Dit is de enige replica van de oude Griekse tempel in Kreta in de wereld. In de tempel moet het grootste beeld van Athena staan, maar dat hebben we niet kunnen controleren.

Bij de eerste ronde met de bus kwamen we langs ons hotel. Het zou mooi zijn dat de bus daar zou kunnen stoppen. Een brutaal mens heeft de halve wereld zou ik maar zeggen. Zo gezegd zo gedaan. De trolley tourbus van Nashville is gewoon voor onshotel gestopt om ons eruit te laten, terwijl het niet eens een stopplaats was op de route.

Gauw de zwembroek aan en even een frisse duik in het zwembad. Het was de hele dag onbewolkt geweest en best wel warm.

Rond 7 uur weer down town om wat te gaan eten. Op zoek naar een tentje met een bandje. Nou dat is in Nashville niet zo moeilijk. Zelfs in de plaatselijke Mc Donalds speelt een bandje. Dat is dan ook de enigste Mc Donalds in de hele wereld die dat heeft.

Onderweg naar Broadway kwamen we langs een hotel waar aardig wat jongen meiden stonden. Wij vragen wat er was. Vertelde ze dat Justin Bieber daar zou zijn. Nou ja zeg Justin Bieber hier in Nashville. Moet niet gekker worden. Niet veel later zaten we bij the George Jones te eten met een gezellig stukje muziek op de achtergrond. Moe maar voldaan gingen we na het eten weer naar ons hotel.

Nashville, een stad waar je moet zijn geweest om er over mee te kunnen praten. Een echte muziekstad.

Morgen gaat de reis naar Memphis. Ben benieuwd of we iets van Elvis tegen komen. Zou toch wel?