De voorlaatste dag is aangebroken. Hier, op de ranch in the middel of nowhere, kom je echt tot rust. Je hoort niets, je ziet niets. Het ontbijt van spek en roerei wordt nu wel eentonig. Gelukkig hadden ze yoghurt, noten en verse aardbeien.

Om 10 uur moesten we ons beneden aan de berg melden bij de paarden. Twee echt uitziende cowboys (laarzen met sporen, cowboy hoed en natuurlijk een spijkerbroek, stonden beneden ons op te wachten.Na een algemeen introductie praatje werden de paarden aangewezen. Nadat iedereen zat ging het achter elkaar de bergen in.

Wat we gisteren onderweg zagen, en ook hier op de ranch, was een ja knikker. Ja knikkers worden gebruikt om vloeistoffen omhoog te pompen. Ik ken ze voor het oppompen van olie. Het zou toch niet,dat de nazaten van J.R. Ewing (uit de serie Dallas voor de jongeren onder ons), hier nog naar olie boren. Inderdaad, de ranch pompt zo'n twee vaten per dag op. Daarover moet er 40 % belasting worden betaald. Je zou maar een bronnetje hebben in je tuin!

Nadat de drie dames waren opgehaald van paardrijden, en iedereen weer schoon gespoeld was,gingen we het stadje Graham onderzoeken. Er zou een barrelrace zijn in de arena. Plaatselijke Cowboys zouden daar hun kunsten laten zien door op hun paard tussen tonnen door te rijden of iets dergelijks.Maar toen wij er kwamen was het er stil en verlaten. Ik denk dat het te heet was. Inmiddels was het kwik opgelopen tot 37 graden Celsius. Dan maar naar downtown Graham. Nou dat was niet veel. Op zich moet het toch moet het wel een aardige plaats zijn geweest vroeger. Op de kaart komen namelijk diverse wegen uit in Graham. Je ziet er echter niet veel van terugvan die belangrijke sleutel functie. Toen we over het dorpsplein liepen kwamen we twee jongens tegen die met hun auto bezig waren. Van hen begrepen dat er inderdaad normaliter op zaterdag een barrelrace was. Ze begrepen dan ook niet dat er nu niets was. Toen wij vroegen waar we het beste wat konden eten raaddeBlake, een van die jongens, ons aan om te gaan eten bij waterburger ( dat is wat de meesten van ons verstonden)bleek Whataburger te zijn. We moesten vragen naar Stacy, bleek de moeder van Blake te zijn. Zij zou ons wel een discount geven.

Toen wij bij Whataburger aankwamen en het verhaal van Blake verteldenvoelde Stacy zich helemaal bezwaard. Ze schrok en dacht dat er wat met haar zoon was gebeurd. Toen de filiaalmanager door had dat wij uit Nederland kwamen werd het pas echt feest. Hij kwam met tasjes, bekers, sleutelhangers en zonnebrillen met het Whataburger logo erop. Hij was helemaal in de wolken dat hij gasten uit Nederland in zijn restaurant had.Er werden de nodige foto's van ons genomen en op Facebook geplaatst. Of wij Whataburger zouden willen aanraden. Dat hebben we dus ook gedaan. Kijk maar eens op Facebook bij Rosanne of Leona. Wij hebben nog een foto gemaakt met Stacy en de manager voor de burgertent met alle gekregen reclameartikelen van Whataburger. Hilarisch.

Terug op de ranch doken we gelijk het zwembad in. Heerlijk koel. Daar raakten we aan de praat met 6 vrouwen uit Texas die elkaar kenden vanaf hun college tijd.Zij waren net zo nieuwsgierig naar onze achtergrond als wij naar die van de vrouwen. Vooral de manier van leven, school, wapens, en ga zo maar door. Grappig om te horen hoe men hier in Texas denkt en doet.

Nog even een afscheidsborrel om het einde van onze onvergetelijke vakantie af te sluiten.

Morgen nog even van de zon genieten en dan op naar Dallas AirPort.